Met de trein naar China via de Zijderoute: van Utrecht naar Berlijn

Wat een reis! Het zit erop en we zijn alweer even thuis. Graag neem ik je mee in ons 6000 km lange avontuur van Utrecht naar Ürumqi in West-China. Allereerst van Utrecht naar Berlijn.

Eerder in Met de trein naar China via de Zijderoute:
De aanleiding en het plan
Het uitstippelen van de route
Tickets boeken
Visa aanvragen
Verdere voorbereiding
Milieuimpact en compensatie

Trein 1: Utrecht Lunetten – Utrecht Centraal, 3.4 km, 0:05 uur

We liepen vanuit onze voordeur naar ons eigen kleine stationnetje. Dit was voor ons al jarenlang een poort naar de rest van het land of naar Schiphol waar voorheen dan de ‘echte’ reis dan zou beginnen. De afgelopen maanden zag ik het ineens als een potentieel beginpunt voor treinreizen over de hele wereld. Alleen al dat idee bracht me bij elk bezoek aan dit station een lach op mijn gezicht.

Eind februari 2019 was het eindelijk zover. Vanuit Utrecht Lunetten namen we onze eerste trein voor de eerste drie kilometer van de reis. Je moet ergens beginnen toch? Met onze grote tassen op de rug voegden we ons tussen het vroege winkelpubliek. Zouden ze aan ons kunnen zien wat we gaan doen? Op een of andere manier voelde het wel zo.

Trein 2: Utrecht Centraal – Amersfoort, 21 km, 0:13 uur

Op Utrecht Centraal genoten we van het zonnetje op het perron en stapten over in de trein naar Amersfoort. Hier kwamen we bewust veel te vroeg aan, want het leek ons niet zo’n relaxed begin van de reis als het meteen al in de soep zou lopen vanwege de korte geplande overstaptijd. Geen probleem, want het was heerlijk weer.

Trein 3: Amersfoort – Berlijn, 545 km, 5:46 uur

Nog geen zes uur in de trein was goed te overzien en fijn om mee in de stemming te komen. Ik had een stapel bijlagen van de krant opgespaard waar ik maar meteen mee begon. Een beetje lezen, een beetje eten en uit het raam staren terwijl die zon alsmaar bleef schijnen. Geen straf zo. Aan het begin van de avond kwamen we netjes volgens planning aan in Berlijn.

Berlijn

Van tevoren had ik gemaild met een vriendin die in Berlijn woont, zodat ik haar kon opzoeken. Zo lief als ze is nodigde ze ons meteen uit om te komen logeren. Superleuk! Zij is sowieso een vriendin waarbij alles meteen heel gemütlich is en dus konden we fijn samen op stap en juist ons eigen ding doen zoals het uitkwam. De eerste avond gingen we samen voor een schijntje heerlijk eten bij Tibetaans restaurant Tibet Haus, hebben we uitgebreid bijgekletst en maakten we nog een wandelingetje door de buurt.

Na een gezamenlijk ontbijt liepen we de volgende dag naar een heuvel met uitzichtpunt vanwaar we de stad mooi in het zonnetje konden zien liggen. Vervolgens gingen we met zijn tweeën verder naar Flughafen Tempelhof. Dit is een voormalig vliegveld dat tijdens de Koude Oorlog gebruikt werd om West-Berlijn te bevoorraden en nu openbaar toegankelijk is. Het is een beetje absurd om te zien dat mensen hier nu wandelen en fietsen.

Daarna namen we de metro naar het Mauerpark. Het was een drukte van jewelste, waarschijnlijk mede dankzij het prachtige weer. Er waren straatmuzikanten, dansers, kraampjes met eten en souvenirs en er was een stuk muur waarop graffiti gespoten mocht worden. Geheel in hipster-berlin-style at ik een vegan currywurst met daarbij een Fritz rabarber.

‘s Middags gingen we op bezoek bij vrienden die een paar jaar geleden in Berlijn zijn gaan wonen. We hebben hun mooi geknapte huis bewonderd en een hoop verhalen uitgewisseld. Mijn vriendin had voor die avond gereserveerd bij het Vietnamese restaurant Con Tho waar we de meest fantastische en volledig vegetarische/veganistische hapjes gedeeld hebben. Daarna namen we nog een afzakkertje bij haar thuis. Je hoort het, de Duitse technofeestjes laten we graag aan anderen over.

De tweede en alweer laatste dag in Berlijn begon spannend. Ik ging namelijk op bezoek bij Ecosia! Toen ik eerder in gesprek kwam met Pieter nodigde hij mij meteen uit om langs te komen, maar het was er nooit echt van gekomen om naar Berlijn te gaan en ik had hem bovendien al uitgebreid kunnen spreken in Nederland. Nu ik toch in de buurt was, ging ik alsnog langs. Pieter was er zelf niet, maar zijn collega Fatima heeft me hartelijk ontvangen. We hebben een uurtje gekletst over Ecosia, duurzaamheid in het algemeen en onze idealen. Het was best gek om ergens aan te kloppen waar ik niemand kende, maar vond het fijn om hun energie en enthousiasme te voelen en met eigen ogen te zien wat voor team er achter de groene zoekmachine zit.

Na het bezoek liep ik een stuk langs het Alexanderplatz en over het Museuminsel en haalde ik mijn vriend op die intussen het Pergamommuseum bezocht had. Aanrader voor wie na de Holocaust memorial, Topographie des Terrors of Tränenpalast behoefte heeft aan een ander soort geschiedenismuseum. Aan de oever van de Spree ligt de Holzmarkt die we daarna bezochten. Het is net een soort krakersdorpje met gebouwen van pallets en sloophout. Je kon er heerlijk aan het water zitten en taartjes eten bij een van de cafeetjes.

Later die middag gingen we terug naar mijn vriendin om nog even samen te zijn en onze spullen op te halen. Op het station haalden we pitabroodjes die zo goed gevuld waren dat een deel automatisch naar de duiven ging. Daar zaten we dan op het bankje op het perron. Tot nu toe voelde het als een fijn weekendje weg. Nu gingen we pas echt op stap. Klaar voor de reis naar Moskou!