Met de trein naar China via de Zijderoute: naar Almaty

Afgelopen februari en maart reisden mijn vriend en ik per trein van Utrecht naar Ürümqi in West-China. Vanuit Bishkek gingen we terug naar Kazachstan.

Eerder in Met de trein naar China via de Zijderoute:
De aanleiding en het plan
Het uitstippelen van de route
Tickets boeken
Visa aanvragen
Verdere voorbereiding
Milieuimpact en compensatie
Van Utrecht naar Berlijn
Van Berlijn naar Moskou
Van Moskou naar Bishkek
Bishkek en Ala Archa

Bus: Bishkek – Almaty, 195 km, ongeveer 4 uur

We verruilden de trein een keer voor de bus, want ik had gelezen dat dat op dit traject sneller, makkelijker en goedkoper zou zijn dan de trein. Dit keer bleven we voor de verandering eens in dezelfde tijdzone, maar moesten we wel een grens over: van Kirgizië terug naar Kazachstan. Door beschrijvingen op internet leek het nog best ingewikkeld, maar het bleek mee te vallen.

‘s Ochtends namen we eerst een taxi van ons appartement naar een busstation buiten het centrum. Hier waren allemaal mannen die je probeerde te charteren voor hun busje, maar toen we naar ‘Almaty’ vroegen, wezen ze ons meteen naar de ticketbalie die direct om de hoek bleek te zijn. Hier stonden duidelijk prijzen vermeld en de dame achter de balie sprak zelfs Engels. Op het station kochten we nog snel wat gevulde – nu wel vega – broodjes en bananen voor onderweg. Beetje dure bananen wel, want het oude vrouwtje gaf ons mooi geen wisselgeld.

Na een half uur was het busje vol en gingen we op pad. Na nog eens een half uur waren we al bij de grens. Hier moesten we met tassen en al de bus uit, langs de Kirgizische douane, te voet de grens over en vervolgens langs de Kazachstaanse douane. We hoefden alleen wat onnozele vragen te beantwoorden en onze bagage te laten scannen en toen was het alweer klaar. Een van de hoogtepunten van de hele reis was een oude vrouw die met een steekwagentje en een hoop geschreeuw een ingetapete autodeur de grens over duwde. Dat doen ze hier gewoon.

Aan de overkant stapten we weer in ons busje. Na een stadje belandden we weer op de kale vlaktes en zagen we echte cowboys te paard, maar ook grazende paarden, glooiende heuvels, ruigere rotsen en bijzondere begraafplaatsen.

De snelweg was een groot kuilenfestijn. Alle auto’s slingerden dusdanig om alle gaten heen dat het leek alsof iedereen stomdronken was. In Almaty was het ineens megadruk met verkeer en werden we op een busstation aan de rand van de stad gedropt.

Anderhalve dag in Almaty

Vanaf het busstation was het nog een eind naar ons appartement en ook de metrohalte was best een stuk lopen. Er was wederom geen enkele officiële taxi te bekennen, maar elke man waarbij we in de buurt kwamen bleek spontaan taxichauffeur te zijn. De eerste wilde niet echt meewerken met afdingen, maar een tweede wel. Die leek dan weer totaal onbekend in zijn eigen stad, waardoor we zelf maar navigeerden. Wat een drukke stad!

Het appartement bleek haast onvindbaar en toen we toch bij het juiste adres waren, bleek dit een heel flatgebouw te zijn. Geen idee waar we moesten zijn en er was nergens een bordje te bekennen. We waren precies op tijd zoals ik van tevoren aangegeven had, maar we hadden ook niets meer van de eigenaar gehoord. Een behulpzame vrouw in het winkeltje bij de flat wilde wel voor ons bellen en even later werden we alsnog opgepikt.

In het knusse, wederom oververhitte appartement lagen onze laatste treintickets voor ons klaar. Die middag hadden we weinig zin om de drukte weer in te gaan en rustten wat. In de buurt vonden we ‘s avonds een paar gezelligere straten en zelfs een wandelgebied waar je niet steeds hoefde te vrezen voor je leven bij het oversteken. Er waren duidelijk veel meer cafeetjes, restaurants en winkels dan in Bishkek en ook qua mensen was het een stuk levendiger en gezelliger.

Omdat het de volgende ochtend nogal grauw was, zijn we eerst een wandeling gaan maken in de buurt. We liepen door een park, naar een kleurrijke kathedraal en langs een oorlogsmonument. Verderop stond de centrale moskee met gouden minaretten. Hij leek alleen nauwelijks in gebruik te zijn.

Ondanks dat de zon maar op zich liet wachten, gingen we toch alvast met de bus naar Medeo, een beroemde ijsbaan gelegen in de bergen. Zodra we de verkeerschaos van de stad achter ons lieten, reden we net zoals bij de rit naar Ala Archa weer dwars door de wolken heen de blauwe lucht en de zon tegemoet. Heerlijk! Ook in de bus zelf was het druk. Veel mensen stapten uit bij de kabelbaan richting een skigebied en er stond zelfs een knul met een snowboard in zijn handen. Hoe tof als je vanuit de stad binnen een uur op de piste kan staan?!

Op de ijsbaan zijn vroeger beruchte records geschaatst, omdat je hier bij een bepaalde wind continu meewind hebt. Hier moest ik natuurlijk zelf ook gaan schaatsen, maar intussen zweette ik peentjes, want ik vreesde dat ze enkel kunstschaatsen zouden hebben. En ja hoor, tussen de meterslange rijen huurschaatsen lag geen enkel paar noren. Maar als schaatsliefhebber en voormalig fanatiek amateurschaatser móest ik die baan op. De compleet afgeragde kunstschaatsen bleken niet eens het grootste probleem, want het ijs bleek een soort slush puppy te zijn, alsof ze gestopt waren met koelen en het nu overgelaten werd aan de zon en de rond het vriespunt schommelende temperatuur. Maar ach, het was alsnog heel bijzonder om op deze legendarische baan tussen de prachtige bergtoppen en in het heerlijke zonnetje een paar rondjes te ploeteren.

Op de terugweg wilden we nog een wandelingetje maken, maar ons spontane avontuur liep al snel dood in de modder. Vervolgens sprongen we in een bus waarvan we niet precies wisten waar hij naartoe ging en toen we te ver door leken te rijden, was het intussen zo druk geworden dat we ons er haast crowdsurfend weer uit moesten werpen. Dan maar lopend naar een Indiaas restaurant waar we overheerlijk te eten kregen. De internationale keukens bevallen ons hier beter dan de lokale keukens, maar gelukkig is er dan ook overal ruimschoots keus.

Op de terugweg naar ons appartement deden we wat boodschappen voor de volgende dag. Dan zouden we met een gids de woestijn in trekken. Na twee dagen uitzicht over de steppe vanuit de trein en anderhalve dag in de drukke stad, waren we erg benieuwd om nog een heel andere kant van Kazachstan te gaan ontdekken.